Pierwsze schronisko poniżej szczytu Równicy zostało wzniesione w 1923 r. na wysokości 781 m n.p.m. Schronisko zbudowano z inicjatywy niemieckiego „Touristenverein” (Towarzystwo Turystyczne) i Zarządu Kąpielowego w Ustroniu. Było to niewielkie schronisko wykonane z drewna i przykryte stromym, gontowym dachem. Turyści i kuracjusze przybywający do schroniska mieli możliwość skorzystania z bufetu i jadalni oraz przenocowania w dwóch sypialniach z 12 miejscami noclegowymi zlokalizowanych na piętrze. Niespełna 3 lata później (1926 r.) schronisko zostało kupione przez Oddział Górnośląski Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Katowicach, które na jego miejscu w niespełna dwa lata wzniosło nowy, drewniany obiekt. Nowe schronisko posiadało również bufet i jadalnię oraz dysponowało 56 miejscami noclegowymi.



Od 1928 r. przybywało znakowanych szlaków turystycznych prowadzących do schroniska: z Ustronia szlak oznakowany kolorem czerwonym, z Brennej (zielony) oraz szlak oznakowany kolorem niebieskim tzw. szlak grzbietowy biegnący na Orłową (813 m n.p.m.), Trzy Kopce (810 m n.p.m.) i przełęcz Salmopolską 9934 m n.p.m.). W latach 1933-34 została wybudowana serpentynowa droga z Ustronia Polany do schroniska przez co można było dotrzeć do niego samochodem. Nieopodal schroniska przy końcu drogi umieszczona została tablica pamiątkowa poświęcona budowniczym drogi - Ochotniczym Drużynom Robotniczym. Działania te spowodowały zdecydowanie zwiększenie ruchu turystycznego.