
Pierwsze schronisko poniżej szczytu Równicy zostało wzniesione
w 1923 r. na wysokości 781
m n.p.m. Schronisko zbudowano
z inicjatywy niemieckiego „Touristenverein” (Towarzystwo Turystyczne)
i Zarządu Kąpielowego
w Ustroniu. Było to niewielkie schronisko wykonane
z drewna i przykryte stromym, gontowym dachem. Turyści
i kuracjusze przybywający do schroniska mieli możliwość skorzystania
z bufetu i jadalni oraz przenocowania
w dwóch sypialniach
z 12 miejscami noclegowymi zlokalizowanych na piętrze. Niespełna
3 lata później (1926 r.) schronisko zostało kupione przez Oddział Górnośląski Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego
w Katowicach, które na jego miejscu
w niespełna dwa lata wzniosło nowy, drewniany obiekt. Nowe schronisko posiadało również bufet
i jadalnię oraz dysponowało 56 miejscami noclegowymi.
Od 1928 r. przybywało znakowanych szlaków turystycznych prowadzących do schroniska:
z Ustronia szlak oznakowany kolorem czerwonym,
z Brennej (zielony) oraz szlak oznakowany kolorem niebieskim tzw. szlak grzbietowy biegnący na Orłową (813
m n.p.m.), Trzy Kopce (810
m n.p.m.) i przełęcz Salmopolską 9934
m n.p.m.). W latach 1933-34 została wybudowana serpentynowa droga
z Ustronia Polany do schroniska przez co można było dotrzeć do niego samochodem. Nieopodal schroniska przy końcu drogi umieszczona została tablica pamiątkowa poświęcona budowniczym drogi
- Ochotniczym Drużynom Robotniczym. Działania te spowodowały zdecydowanie zwiększenie ruchu turystycznego.