Kościół p.w. Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Oświęcimiu znajduje się około 100m na południe od rynku miasta przy ulicy Władysława Jagiełły. Kościół został zbudowany w I połowie XIV wieku dla dominikanów sprowadzonych tutaj prawdopodobnie przez księcia cieszyńskiego Mieszka. Budowę klasztoru kontynuowali książę oświęcimski Władysław i jego żona Eufrozyna.

W roku 1594 dominikanie przekształcili dotychczasowy kapitularz na kaplicę z okazji kanonizacji św. Jacka. Była ona orientowana podobnie jak kościół. W latach 1608-1610 kościół był przebudowywany w stylu renesansowym. Po likwidacji klasztoru przez cesarza Józefa II, zamieniony on został w pierwszej ćwierci XIX wieku na magazyn, kompletnie zrujnowany. Budynek po pewnym czasie trafił w ręce żydowskie i popadł w ruinę.

W 1895 roku w czasie procesji z okazji Bożego Ciała na ruinach kościoła objawiła się Matka Boska, co stało się impulsem do odzyskania i odbudowy kościoła przez społeczność katolicką miasta Oświęcim. W stulecie wydarzenia kościół został uznany za Sanktuarium Matki Bożej Wspomożenia Wiernych. Kościół został odrestaurowany przez salezjanów, zatracił jednak pierwotny charakter - obecnie jest neogotycki.

Kościół jest murowany - ceglany. Nawa (dawne prezbiterium) zamknięta jest prostokątnie, trójprzęsłowa, ze sklepieniem żebrowym, sześciopolowym po restauracji. Nawa główna oddzielona jest ostrołukową tęczą. We wnękach znajdują się małe okna i ołtarze. Ołtarz główny z obrazem i rzeźbami nawiązuje do wezwania kościoła i świętych salezjańskich. Na zewnątrz kościół opięty jest szkarpami. Przy prezbiterium znajdują się szkarpy dwuskokowe, przy nawie - trójuskokowe.

W 1905 roku po zachodniej stronie kościoła zbudowano oktogon, na którym miała znajdować się wieża zegarowa, jednak nie została ona ukończona. W czasie II wojny światowej Niemcy utworzyli w tym miejscu kino, zniszczone w wyniku bombardowania w 1944 roku. Od zachodu w latach 80. XX wieku dobudowano nową nawę tej samej wysokości, również z cegły, nakrytą także dwuspadowym dachem nawiązującą stylowo do dawniejszej części kościoła.

Od starszej, zabytkowej części kościoła różni się kolorem cegły; jest jaśniejsza a przez to bardzo widoczna. Dobudowanie nawy spowodowało to wydłużenie całego założenia w kierunku zachodnim, w stronę koryta rzeki Soły.