Bielsko-Biała Główna to największy dworzec kolejowy na terenie Bielska-Białej, posiadający według klasyfikacji PKP kategorię B, na którym krzyżują się trzy linie kolejowe: 117, 139 i 190. Znajduje się na Dolnym Przedmieściu, przy ul. Warszawskiej. Budynek dworca powstał w 1890 roku i jest wpisany do rejestru zabytków. Budynek jest złożony z trzech pawilonów. Powstał na trasie Kolei Północnej łączącej Wiedeń z Krakowem i Lwowem.

Wybudowany został według projektu bielskiego architekta Karola Schulza, przez firmę budowlaną innego bielskiego architekta Karola Korna w stylu austriackich dworców prowincjonalnych. Początkowo nazywany był "nowym dworcem" w odróżnieniu od, położonej około 200 metrów dalej, stacji z 1860 roku. Budowa dworca doprowadziła do szybkiej rozbudowy Dolnego Przedmieścia w kierunku północnym (m.in. powstanie ul. 3 Maja).

W latach 1997–2001 gruntownie wyremontowano dworzec (m.in. odkrycie polichromii), dzięki czemu odzyskał on swój dawny blask. Wśród detali architektonicznych warto zwrócić uwagę na: freski w stylu pompejańskim w holu głównym, niemiecki napis przy wejściu głównym: K.K. PRIVILEGIRTE KAIS. FERD. NORDBAHN ("Uprzywilejowana Cesarsko-Królewska Kolej Północna Cesarza Ferdynanda"), stylowe zadaszenie peronu 1.

Dworzec Bielsko-Biała Główna znajduje się na Szlaku Zabytków Techniki Województwa Śląskiego.