Bazylika św. Antoniego Padewskiego w Rybniku to kościół w Śródmieściu, budowany w latach 1903-1906. Jest największą świątynią na Górnym Śląsku oraz na ziemi rybnickiej. Wieże katedry wznoszą się na wysokość 95 metrów. Główny ołtarz wykonał rzeźbiarz C. Buhl z Wrocławia (1907 rok). Dziełem rzeźbiarzy z Wrocławia jest także bogato rzeźbiona ambona z 1911 roku i zapewne też ołtarz Matki Bożej Różańcowej. Bogato rzeźbiony tron biskupi jest dziełem mistrzów z Oberammergau w Bawarii.

Z tego samego kręgu artystycznego pochodzą stacje drogi krzyżowej z 1908 roku. Godne uwagi są także 4 neogotyckie konfesjonały. Wskutek eksplozji dynamitu na dworcu kolejowym w Rybniku 22 czerwca 1921 roku kościół doznał poważnych uszkodzeń. Również działania wojenne w 1945 roku znacznie zniszczyły kościół. 14 października 1959 roku spłonęła północna wieża kościoła. Zniszczone też wtedy zostały organy.

Kościół św. Antoniego z Padwy był pomyślany jako miejsce, gdzie miały się odbywać uroczystości gromadzące wielką ilość wiernych, których nie był w stanie pomieścić kościół parafialny Matki Bożej Bolesnej. Nowe potrzeby duszpasterskie sprawiły, że 1 lutego 1952 roku przy kościele św. Antoniego ustanowiona została samodzielna kuracja, a 28 maja 1957 roku - parafia. Bazylika jest także często nazywana "Katedrą Ziemi Rybnickiej".

W 1993 roku papież Jan Paweł II nadał kościołowi tytuł bazyliki mniejszej. Bazylika ta była jednym z kościołów Wielkiego Jubileuszu Roku 2000.