Zamek w Rybniku to dawny zamek piastowski położony w Śródmieściu, na Placu Kopernika. Obecnie jest on siedzibą Sądu Rejonowego. Pierwsza wzmianka o zamku pochodzi z 1327 roku. Choć trudno ustalić kiedy powstał rybnicki zamek, na podstawie badań archeologicznych można stwierdzić iż został zbudowany pod koniec XIII wieku. Jednak uważa się że już w XII wieku w tym miejscu istniał drewniany obronny gród.

W latach 1223–1228 zamek był siedzibą zakonu sióstr Norbetanek, które prowadziły w nim szkołę. W okresie rozbicia dzielnicowego Rybnik znalazł się pod panowaniem najpierw księstwa opolskiego, później raciborskiego. Zamek w tym okresie pełnił funkcję typowo obronną z otaczającymi go wałami ziemnymi oraz stawami. W XV wieku Rybnik został stolicą wydzielonego państwa rybnickiego, dlatego też zamek został przebudowany na rezydencję księcia Wacława III Rybnickiego.

Wacław III Rybnicki utracił Rybnik w 1473 roku, a zmieniający się często nowi właściciele miasta nie dbali o rozwój Rybnika. Gotycki zamek zaczął popadać w ruinę. W XVII wieku zamek został gruntownie przebudowany na dwupiętrową masywną rezydencję pałacową, z tyłu natomiast posiadał więżę, rozebraną około XVIII wieku. Kolejnymi właścicielami Rybnika zostali hrabiowie Węgierscy, którzy dobudowali w XVIII wieku dwa boczne skrzydła przylegające do głównego gmachu zamku.

W 1788 roku państwo rybnickie zakupił król pruski Fryderyk Wilhelm II, który przeznaczył zamek rybnicki na przytułek dla żołnierzy. W miejscu rozebranego gmachu postawiono nowy zamek z przeznaczeniem na "Dom Inwalidów". Gmach został przebudowany według projektu Fryderyka Ilngnera, uzyskał wtedy obecną późnobarokową–klasycystyczną formę architektoniczną. Od 1842 roku w zamku swoją siedzibę miał Sąd Grodzki.