W 1307 roku kościół był drewniany i nie posiadał praw parafialnych. Brak murowań można wyjaśnić tym, że wówczas nie tolerowano w bezpośrednim sąsiedztwie zamku murowanych kościołów. Powodem tego była możliwość schronienia się w nich wdzierających się wrogów. Prawdopodobnie drewniany kościół pochłonął wielki pożar w 1574 roku. Jednak źródła nie potwierdzają, która świątynia została wtedy zniszczona.

Są natomiast dowody, iż kościół uległ pożarowi w 1637 roku. Kościół został odbudowany przez hrabiego Jerzego Oppersdorfa, właściciela raciborskich posiadłości zamkowych. W 1649 roku biskup dokonał konsekracji nowego kościoła oraz trzech ołtarzy. W miarę upływu lat rozbudowywano i wzbogacano wnętrze oraz teren wokół kościoła. W 1730 roku wstawiono organy, rozbudowano wieżę.

W 1856 roku postanowiono wznieść nowy kościół, ponieważ ten który już istniał wymagał kapitalnego remontu, a stale rosła liczba wiernych. Postanowiono postawić nową budowlę obok istniejącego kościoła. Wzniesiono budowlę w stylu neogotyckim. Budowę ukończono w roku 1866. Stary kościół przeniesiono do Zawady Książęcej. Tam stał do 1993 roku, kiedy to uległ spaleniu po uderzeniu pioruna.

W 1945 roku podczas II wojny światowej kościół został zbombardowany, jednak wiele elementów dawnego wystroju ocalało. Zachowane zostały witraże firmy Mayer z Monachium. W 1997 roku w lipcu świątynia została zalana przez wielką powódź. W wyniku nasiąknięcia wodą zawalił się jeden z drewnianych ołtarzy. Po ustąpieniu wody, przystąpiono do usuwania uszkodzeń, osuszania ścian oraz odrestaurowano ławki i dolne części ołtarzy.