Głaz narzutowy na placu Wolności to głaz narzutowy z czerwonego piaskowca, umiejscowiony na placu Wolności w Raciborzu. Głaz pochodzi ze Skandynawii i został przyniesiony do Kotliny Raciborskiej przez lodowiec w czasie zlodowacenia Sanu II. Został odkryty w 1927 roku w piaskowni Karola Popelli w Wojnowicach. W 1929 roku całkowicie go odsłonięto.

W roku 1934, za radą jednego z wojnowickich nauczycieli, Alfonsa Nentwiga, mimo olbrzymich rozmiarów i wagi, został przetransportowany do Raciborza na obecne miejsce, wówczas zwane placem Adolfa Polko (niem. Polkoplatz). Operacja przewiezienia głazu była w owym czasie sporym przedsięwzięciem. Na swoje miejsce dotarł ostatecznie 6 czerwca 1934 roku. Po ustawieniu go na miejscu otoczono go niewielkim murkiem, przegrodzonym tabliczkami z nazwiskami bojowników ruchu narodowo-socjalistycznego.

Zastąpił stojącą wcześniej w tym miejscu pierwszą w historii Raciborza publiczną fontannę.

Uroczystej inauguracji dokonano 1 lipca 1934 roku. Głaz miał być symbolem nowych czasów jako tysiącletnie monumentum ruchu narodowo-socjalistycznego. W roku 1945 murek zlikwidowano. Od 10 czerwca 1960 roku orzeczeniem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu posiada status pomnika przyrody nieożywionej. Ponowne orzeczenie o uznaniu głazu za pomnik przyrody wydał również w rozporządzeniu z dnia 16 czerwca 2005 roku wojewoda śląski.

Jest największym spośród wszystkich głazów odnalezionych na terenie Kotliny Raciborskiej. Głaz waży 42,5 tony, jego objętość wynosi 16,5m³, a długość – 3 metry.