Głaz narzutowy na placu Wolności to
głaz narzutowy z czerwonego piaskowca, umiejscowiony na placu Wolności w Raciborzu. Głaz
pochodzi ze Skandynawii i został przyniesiony do Kotliny Raciborskiej przez lodowiec
w czasie zlodowacenia Sanu II. Został odkryty w 1927 roku w piaskowni Karola Popelli w Wojnowicach.
W 1929 roku całkowicie go odsłonięto.

W roku 1934, za radą jednego z wojnowickich nauczycieli, Alfonsa Nentwiga, mimo olbrzymich rozmiarów i wagi, został
przetransportowany do Raciborza na obecne miejsce, wówczas zwane placem Adolfa Polko (niem. Polkoplatz). Operacja przewiezienia głazu była w owym czasie sporym przedsięwzięciem. Na swoje miejsce dotarł ostatecznie
6 czerwca 1934 roku. Po ustawieniu go na miejscu otoczono go
niewielkim murkiem, przegrodzonym tabliczkami
z nazwiskami bojowników ruchu narodowo-socjalistycznego.
Zastąpił stojącą wcześniej w tym miejscu pierwszą w historii Raciborza
publiczną fontannę.

Uroczystej inauguracji dokonano 1 lipca 1934 roku. Głaz miał być symbolem nowych czasów jako tysiącletnie monumentum ruchu narodowo-socjalistycznego.
W roku 1945 murek zlikwidowano. Od 10 czerwca 1960 roku orzeczeniem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej
w Opolu posiada status
pomnika przyrody nieożywionej. Ponowne orzeczenie o uznaniu głazu za pomnik przyrody wydał również w rozporządzeniu z dnia 16 czerwca 2005 roku wojewoda śląski.
Jest
największym spośród wszystkich głazów odnalezionych na terenie Kotliny Raciborskiej. Głaz waży 42,5 tony, jego objętość wynosi 16,5m
3, a długość – 3 metry.