Polski Schron Bojowy "Sowiniec" to schron, w którym urządzono izbę muzealną.

Jest to najbardziej wysunięty na południe obiekt fortyfikacji stałych punktu oporu "Wyry" i jednocześnie odcinka "Mikołów". Obiekt zaczęto budować w połowie sierpnia 1939 roku. W dniu 1 września 1939 roku obiekt nie był gotowy do walki. Stał w szalunku, który ściągnięto dopiero w listopadzie 1939 roku. Projektowana odporność schronu w skali odporności mieściła się w typie "C" (odporny na liczne trafienia pociskami kalibru 155mm).

Większość obiektów na odcinku wybudowana jest w typie odporności "D" (schron odporny na wielokrotne trafienia pociskami kalibru 220 mm).

Schron uzbrojony był w dwa ckm-y 7,92 mm wz. 30 "Browning" (posiada dwie strzelnice dla tego typu broni) i 7,92mm rkm wz. 28 "Browning" (posiada jedną strzelnicę obrony wejścia dla rkm-u). W jednej z izb bojowych znajduje się wyjście ewakuacyjne dla załogi, pełniące rolę strzelnicy broni ręcznej. Jest także wyposażony w dwie wyrzutnie ładunków oświetlających i zrzutnie granatów. We wnętrzu znajduje się sześć izb, z czego dwie to izby bojowe.

Schron był w części socjalnej gazoszczelny i posiadał instalacje filtrowentylacyjną napędzaną ręcznie. W rejonie schronu walczyła kilkuosobowa załoga z 2 kompanii specjalnej ckm-ów (dowódca mjr Stanisław Amon) wchodząca w skład samodzielnego batalionu fortecznego "Mikołów".