Park Zamkowy stanowi integralną część z rezydencją książąt pszczyńskich. Jego powierzchnia wynosi 48ha. Początki parku
wiążą się z renesansową przebudową zamku w XVI wieku. Ten późnorenesansowy ogród użytkowo-ozdobny został gruntownie przekształcony w II połowie XVIII wieku. Obecny kształt parku krajobrazowego
typu angielskiego pochodzi z II połowy XIX stulecia.
Na terenie parku – wśród rozlewisk rzeki oraz
bogatego starodrzewia i krzewów - wkomponowane są
elementy architektury, m.in.: dwór Ludwikówka, pawilon herbaciany na wyspie, brama chińska, piwnica lodowa, kapliczki i mosty łukowe. W parku są również
groby książęce Anhaltów (w pn. części parku) oraz
Hochbergów (w zach. części parku).
Wśród zachowanego parkowego starodrzewia występują: dęby szypułkowe, platany klonolistne, kasztanowce, cisy, sosny czarne, lipy drobnolistne, jesiony wyniosłe, buki zwyczajne i czerwone, graby, modrzewie, klony, świerki srebrzyste, wierzby i tulipanowce.