Nie wiadomo, czy pierwszy kościół w Mikołowie poświęcony św. Wojciechowi, wzniesiony w drugiej połowie XIII wieku, był drewniany czy murowany. Pierwszy zapis mówiący o tym, że tą niewielką świątynię zbudowano z kamienia, pochodzi z 1598 roku. Do roku 1861 świątynia była kościołem parafialnym dla Mikołowa i kilkunastu okolicznych miejscowości.

Potrzeba wybudowania w Mikołowie nowej, dużej świątyni pojawiła się wraz ze wzrostem liczby wiernych zamieszkujących teren tej bardzo rozległej parafii. Budowę nowej świątyni rozpoczęto w roku 1843. 1 sierpnia kamień węgielny poświęcił biskup Latusek z Wrocławia. Prace postępowały jednak bardzo powoli ze względu na liczne przeszkody, jakie się pojawiły. Nowy kościół, poświęcony również św. Wojciechowi, konsekrował 25 września 1861 roku wrocławski biskup sufragan Adrian Włodarski.

Od tego czasu nowa świątynia pełni funkcję kościoła parafialnego, zaś Stary Kościół jest kościołem filialnym. Przez ponad sto lat, od wybudowania nowego kościoła aż do lat sześćdziesiątych XX wieku, obie świątynie były p.w. św. Wojciecha biskupa i męczennika. Od lat 60. XX wieku Stary Kościół nosi dwa wezwania: św. Wojciecha i Matki Bożej Śnieżnej. Mikołowianie zaś czczą Maryję w tym wizerunku, jako Matkę Bożą Mikołowską.

Rozszerzenie wezwania uzasadniano wybudowaniem nowego, dużego kościoła p.w. św. Wojciecha oraz wielką czcią, jaką otaczany jest piękny obraz, kopia wizerunku Matki Boskiej Salus Populi Romani, przywiezionego z Rzymu, który znajduje się w bocznym ołtarzu Starego Kościoła.