Kościół św. Walentego, zwany przez mieszkańców Bierunia "Walencinkiem", jest kościołem drewnianym o konstrukcji wieńcowej, należy do parafii św. Bartłomieja w Bieruniu Starym. Posiada on wszystkie cechy charakterystyczne dla górnośląskiej drewnianej architektury kościelnej. Położony na wschodnim przedmieściu Bierunia, poza historycznymi granicami miasta, znajduje się dzisiaj na cmentarzu, który do końca XVIII wieku służył za miejsce pochówku dla ludzi niegodnych pogrzebania na cmentarzu parafialnym.

Data powstania kościółka niestety nie jest znana. Pierwsza historyczna wzmianka o jego istnieniu pochodzi dopiero z 1628 roku i zawarta jest w sprawozdaniu wizytacyjnym ostatniego ewangelickiego dziekana pszczyńskiego Johanna Hoffmanna. Najprawdopodobniej "Walencinek" powstał w latach 1598 (1619)–1628. Po raz pierwszy wymienione jest wezwanie kościółka w 1680 roku przy okazji jego remontu, kiedy to latach 1677–1680 zastępował kościół parafialny św. Bartłomieja, który spłonął.

Dnia 14 października 1929 roku kościółek św. Walentego został uznany za zabytek. Gruntowną renowację wnętrza przeprowadzono w 1941 roku z inicjatywy ks. dziekana Jana Trochy. Po II wojnie światowej bieruński "Walencinek" formalnie został otoczony prawną opieką państwa. W niedzielę dnia 2 maja 1971 roku miał miejsce pożar kościółka. Wybuchł on z powodu wadliwej instalacji elektrycznej. Pożar ugaszono, a odbudowę rozpoczęto natychmiast.

Kościółek jednak po raz drugi stanął w płomieniach 14 marca 1972 roku z powodu umyślnego podpalenia. Szkody były poważniejsze. Spłonął cały dach i sufit, belki stropowe nadawały się do wymiany, a ogień zajął także górne partie ścian bocznych. Kościółek posiada relikwie św. Walentego, których autentyczność potwierdzona jest dokumentem z 28 lutego 1961 roku. Kościół jest elementem szlaku architektury drewnianej woj. śląskiego.