W Sidzinie - Bińkówce znajduje się skansen, w którym można obejrzeć liczne eksponaty związane z historią i etnografią tego regionu. Zalążkiem skansenu była izba regionalna, która powstała z inspiracji ks. Józefa Świstka. Za jego namową Adam Leśniak - późniejszy długoletni kustosz sidzińskiego muzeum - gromadził stare, zabytkowe przedmioty, które zbierał wspólnie z dziećmi przebywającymi na wypoczynku w Domu Wczasów Dziecięcych w Sidzinie.


Początki skansenu datują się na 1963 rok i związane są z obchodami 400 rocznicy powstania wsi. Wtedy to w przysiółku Binkówka, nad brzegiem spływającego ze stoków Policy potoku Ciśniawka, oddano do zwiedzania zabytkową chałupę Banasików z 1809 roku, przeniesioną tu z Małej Sidzinki. Jest to budynek zrębowy z wysoką kamienną podmurówką, podpiwniczony, nakryty dachem gontowym przyczółkowo-naczółkowym. Wewnątrz budynku są trzy pomieszczenia rozdzielone szeroką sienią. Po lewej stronie znajduje się izba czarna, zwana też piekarnią (kuchnia) i izba biała, zwana świetnicą, komora oraz tzw. wyska - pomieszczenie usytuowane na strychu, pełniące funkcję spichlerza.


Kolejnymi obiektami, które zgromadzono w sidzińskim skansenie, są: dziewiętnastowieczna kuźnia z wyposażeniem, chałupa Anny Kozioł ze Spytkowic z 1901 roku (w której organizowane są wystawy, spotkania itp.), chałupa wójta Maja (Kostkowiaka) z Sidziny z II połowy XVIII wieku. Ostatnim nabytkiem skansenu jest loretańska dzwonnica z 1937 roku, przeniesiona z Sidziny-Wielkiej Polany.