Orawski Park Etnograficzny w Zubrzycy Górnej - ten piękny bastion kultury na kresach państwa polskiego powstał na skutek aktu darowizny dokonanego w 1937 roku na rzecz Skarbu Państwa polskiego, w rezultacie starań ówczesnego konserwatora zabytków Bohdana Tretera, przez rodzeństwo Joannę Wilczkową i jej brata Sandora Lattyaka (Łaciaka), ostatnich spadkobierców sołtysiej rodziny Moniaków.

Na mocy powyższego aktu Skarb Państwa stał się właścicielem posesji o powierzchni ponad czterech hektarów, w skład której wchodzi zabytkowy dwór z również zabytkowymi budynkami gospodarczymi w otoczeniu parku o wspaniałym starodrzewiu.

Po śmierci ostatniej z rodu Joanny Wilczkowej w 1951 roku, która zamieszkiwała starodawną siedzibę rodową na zasadzie dożywocia, zniszczony dwór wraz z zespołem budynków gospodarczych został przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków dr Hannę Pieńkowską starannie odnowiony. Ten cenny zabytek i pokaźny obszar ziemi pozwoliły na podjęcie myśli zorganizowania tutaj muzeum na wolnym powietrzu dla regionu Orawy.

Wychodząc z odległej przeszłości historycznej i obrazu polskiej Orawy sprzed niedawnych kilkudziesięciu lat organizatorzy Muzeum dążą do przedstawienia na terenie Orawskiego Parku Etnograficznego całokształtu kultury tego regionu. Mamy tu więc budownictwo mieszkalne z jego ciekawą architekturą i wyposażeniem wnętrz, budownictwo związane z gospodarką rolno-hodowlaną, tak typową dla Orawy, które reprezentują zabudowania gospodarcze, lamus i piwnica do przechowywania płodów rolnych, pasieka z ciekawymi typami uli.

Są tutaj wiejskie zakłady przemysłowe, które zaspokajały potrzeby wsi jak: tartak, folusz, kuźnia i olejarnia. Obok sołtysiego dworu i chałup chłopskich, zamożnych i biednych, reprezentujących różne części Orawy mamy dwie karczmy, które w życiu wsi orawskiej odgrywały niepoślednią rolę nie tylko jako miejsce zabaw i pijaństwa, ale jako centrum życia społeczno towarzyskiego, stanowiły bowiem miejsca spotkań całej wsi.