Od niepamiętnych czasów w miejscu dzisiejszego kościoła Przemienienia Pańskiego w Libiążu stała drewniana kapliczka pod tym samym wezwaniem. Nabożeństwa odprawiali w niej księża parafii oświęcimskiej, do której Libiąż należał już od XIII w.

Ważnym wydarzeniem w historii Libiąża było ufundowanie przez hrabiego Jana Wielopolskiego starostę lanckorońskiego, dziedzica na Pieskowej Skale i Bobrku 27 IV 1730 r. parafii rzymsko-katolickiej p.w. Przemienienia Pańskiego. Nieco wcześniej miejscowe społeczeństwo przystąpiło do wznoszenia gotyckiej drewnianej świątyni p.w. Przemienienia Pańskiego, którą budowano prawie 10 lat (1731-1741). Poświęcił ją uroczyście 24 VI 1741 roku sufragan krakowski ks. bp Michał Kunicki. Z inicjatywy ks. Franciszka Pietrzykowskiego w 1903 roku rozpoczęto budowę nowej świątyni. Budowlę w stylu imitującym dawny gotyk, wzniesioną według projektu znanego krakowskiego architekta Teodora Talowskiego, ukończono ostatecznie w 1911 roku. Uroczystej konsekracji kościoła dokonał ks. biskup Anatol Nowak.

Współczesny kościół jest otoczony kamiennym murem. W roku 1987 został on całkowicie odnowiony i pokryty tynkiem, zwanym popularnie "barankiem" oraz przykryty płytami kamiennymi. Na wystrój wnętrza libiąskiej świątyni decydujący wpływ miały wrażliwość na piękno i znawstwo sztuki sakralnej długoletniego jej proboszcza, ks. Franciszka Pietrzykowskiego, z urodzenia krakowianina, od dzieciństwa zafascynowanego niezwykłą urodą Kościoła Mariackiego.

Niezwykle ozdobna polichromia z 1930 roku z gwiazdami na suficie i bogatymi motywami roślinnymi na ścianach przywodzi jako żywo atmosferę krakowskiej bazyliki, tak samo ambona, będąca kopią ambony mariackiej i ołtarz wielki, przypominający dzieło Wita Stwosza. Ksiądz Pietrzykowski do urządzania świątyni sprowadzał wybitnych i cenionych artystów z Krakowa, Monachium, Berna Morawskiego i Wiednia. Stojący w obszernym prezbiterium libijskiej świątyni ołtarz główny, dzieło krakowskiego rzeźbiarza Franciszka Stycznia, powstał w 1910 roku jest to tryptyk wykonany w drewnie dębowym, polichromowany i bogato złocony, nawiązujący swą neogotycką formą i artystycznym rozplanowaniem do głównego ołtarza w krakowskim Kościele Mariackim, arcydzieła słynnego Wita Stwosza.