Kościół św. Jana Chrzciciela w Stargardzie w swojej obecnej formie
pochodzi z XV wieku, ale jego tradycja architektoniczna i historyczna stawia go na pierwszym miejscu wśród istniejących w mieście świątyń.
Pod koniec XIII wieku konwent stargardzkich joannitów zaczął przekształcać się w parafialny.
Pierwszym znanym z imienia i nazwiska kapłanem - joannitą był
Ludolf von Holenbeck, występujący
w dokumentach księcia Ottona I (1279 - 1344). W tym czasie, oprócz patronatu nad kaplicą św. Jana Chrzciciela,
zakonnicy opiekowali się farnym kościołem Panny Marii, co zlecił braciom w roku 1350 biskup kamieński Jan I (+ 1370 r.).
W związku z tym joannici z Suchania ustanowili roczną rentę na utworzenie wikariatów przy kościele św. Jana i przy kościele mariackim.
Poważniejsze prace remontowe przeprowadzono we wnętrzu korpusu nawowego w roku 1883, pod kierunkiem Emila Drewsa, a na zlecenie ówczesnego nadburmistrza Stargardu Hermanna E. Pehlemenna.
Informuje o tym
żeliwna tablica umieszczona w nawie północnej nad wejściem do zakrystii. Reszta budowli zajęto się na przełomie 1892 i 1893 roku. Przelicowano wówczas południową elewację korpusu,
zamurowano portal zachodni w wieży i nałożono nowy - węższy
i niższy. Jednak najbardziej widoczną zmiana było założenie nowego hełmu wieży, którego wysokość (łącznie z wieżą) wynosi 99 metrów.
Od czasów zniszczenia hełmu wieży katedry św. Jakuba w Szczecinie w roku 1945, wieża świętojańskiej świątyni
jest najwyższa na Pomorzu Zachodnim i trzecia w Polsce. W wyniku natarcia wojsk radzieckich w marcu 1945 roku, częściowemu
zniszczeniu uległ dach nad korpusem kościoła, który już rok później naprawiono.
W wieży natomiast
utkwiły dwa pociski artyleryjskie. Już 12 września 1945 r. Państwowy Urząd Repatriacyjny przekazał w zarząd i użytkowanie poprotestancki kościół św. Jana Chrzciciela.
Poświęcenia kościoła dokonał 19 czerwca 1946 r. ks. Tadeusz Długopolski TChr, pierwszy duszpasterz proboszcz w powojennym Stargardzie. Zabytkowe wyposażenie świątyni uległo rozproszeniu. Z pożogi dziejowej ocalało niewiele.
W roku 1954 naprawiono dach i
odnowiono osiemnastogłosowe organy. Trzy lata później założono nowe posadzki, ustawiono balustradę przed prezbiterium, naprawiono dwa dzwony i rozpoczęto prace remontowe na wieży kościoła.
W latach 1958 - 1961 przeprowadzono renowację wnętrza. W tym czasie powstały również polichromie Archaniołów, Ewangelistów i scena Chrztu Chrystusa w Jordanie.
W następnych dwóch założono instalację elektryczną, której kościół był dotąd pozbawiony, oświetlenie
i nagłośnienie. Dzięki zaangażowaniu proboszczów: ks. Antoniego Żmijewskiego i ks. Franciszka Włodarczyka oraz wielu parafian
kościół nabierał nowego blasku.
W kwietniu 1961 roku nadeszła pierwsza partia ławek zaprojektowanych przez architekta poznańskiego
F. Morawskiego. Wykonane zostały przez firmę
z Poznania J. Antczaka.
Kilka miesięcy później zakończono też remont organów. Lata 1968 - 1973 zaowocowały założeniem garnituru witraży wykonanych w pracowni profesora
W. Ostrzołka w Katowicach. W 1972 roku przeprowadzono konserwację i
wymianę zniszczonych cegieł w murach kościoła. W 1976 roku zawisły w kościele nowe żyrandole, a w 1978 r. i rozpoczęto prace przy przebudowie prezbiterium. Wymieniono wówczas
ceramiczną posadzkę na marmurową.
W tym samym czasie powstało nowe tabernakulum. W latach 1982 -
1985 powstała nowa, większa zakrystia, wymieniono też poszycie wieży, a w połowie lat 90. wymalowano wnętrze kościoła. W pierwszych latach nowego tysiąclecia wymieniono dachówki na korpusie nawowym, założono nowe, boczne drzwi i rozpoczęto
kompleksowy remont więźby dachowej na wieży kościoła. Rozpoczęto także prace przy regotyzacji wnętrza i adaptacji aneksu wieżowego na kaplicę Najświętszego Sakramentu.